Unha noite moi movida

Esta noite tiven dous partos. O primeiro foi ás doce da noite e ainda que chóvía con forza, nada facía pensar o que viría despois. Ás duas da mañán empezou a movida. Espertei no sofá onde me sentara ao chegar do parto co ruido do vento e fun para cama co desexo de que esa noite non houbera máis chamadas. ¡JA! Como non falla casi nunca, ese animal fillo predilecto de Murphy que é a vaca sabe moi ben cando ten que fod…, festas familiares, festivos, se cae pedrazo, neva ou, como neste caso, cando o temporal se desfasa.

Así que aínda non eran as 3 cando me chaman para un parto en Lourido. Saíndo do garaxe atopo o valado da obra ao carón da miña casa medio tirado; a maioría dos contenedores polos que ía pasando ao saír de Cee estaban tirados, pero eso é bastante frecuente. A un par de km de Cee o alumeado público estaba apagado, o cal por desgracia tamén é bastante frecuente. Pero sempre impresiona pasar por todos os pobos ás escuras. A estrada estaba cuberta de restos, pero permitía circular.

Moitas fotos están desenfocadas porque ao principio non parei a cambiar a sensibilidade da cámara e con exposicións de máis de 1 segundo, a pulso, resulta imposible que non saian movidas.

Alguhas polas pasábanse doadamente por enriba.

Pero conforme entraba en pistas cada vez máis pequenas  o estado da estrada empeoraba.

Ata que atopei un obstáculo que non permitía seguir adiante.

Din a volta e busquei outra pista alternativa. O ruido que facían as polas contra os baixos do coche dábanme a sensación de que en calquera momento o coche me ía deixar tirado.

Pero sendo fiel a ley de Murphy, si atopo unha pista obstruida e busco outra, estará peor. No é soamente o que se ve, había un treito duns 10 metros con máis árbores caídas.

Chamei á gandeira que estaba esperando, e díxenlle onde estaba (máis ou menos a un par de km da súa casa) e si podían vir a buscarme, coa idea de pasar andando ao outro lado e que me levaran eles.

Mentras esperaba aproveitei para sair do coche  coa intención de tomar algunhas fotos.

O ruido das árbores abaneando co vento e algunha pola que pasaba voando o meu carón fíxéronmeme recapacitar (é dicir, papei medo) e metinme de novo no coche ata que chegaron a buscarme. O que non esperaba e que viñan armados como debe ser nestes casos. Unha motoserra e o camiño quedou aberto nuns minutos.

Quitei unha soa foto porque non era plan estar eu afotando e eles apartando as ramas. Así que axudeilles a limpar o ancho necesario para que pasara o coche.

O ternero tiña unha pata mal colocada, e unha vez resolta a distocia, saiu con facilidade. Ao voltar parei para ver esta árbore que por sorte caiu paralela á estrada. Tanta choiva este inverno fai que o terreo estea tan blando que ata árbores de tamaño considerable caian con facilidade.

 

Atravesei de novo ó pasillo que me abriron coa motoserra.

E con moita atención, volvín a casa.

Non sen dar algún rodeo máis.

Xa pola mañán, as pistas estaban todas deste xeito

 

Pero de día as cousas vense moito máis doadas.

O caso é que deste temporal non avisaron para nada. Falaban de ventos fortes sí, pero noutras ocasións dan a tabarra avisando de fenómenos meteorolóxicos que nin de cerca resultan tan violentos coma o desta noite.

Deste tema, o desa pseudociencia que chaman meteoroloxía e que debíase chamar meteoromancia (e aparecer na prensa no mesmo apartado que as prediccións de Rappel ou a “Bruja Lola”), apetéceme facer unha entrada na etiqueta de “Opinión”. Todo é poñerse a elo.